Είδα το Άγιον Όρος σε γυάλινες
πλάκες και φωτογραφικά άλμπουμ της Αγιορείτικης Φωτοθήκης. Τον αυτοχρωμικό Άθω
των αρχών του 20ού αιώνα των Στεφάν Πασέ, Λουί Φερνάν Κιβίλ και Φρεντ
Μπουασονά, φωτογραφικά οδοιπορικά του Αγγελου Σεραϊδάρη (1935), του Σωκράτη Ιορδανίδη
(1947), του Δημήτρη Χαρισιάδη (1947), του Σπύρου Μελετζή 1950), αναρίθμητες
λήψεις μακρινές και κοντινές από την εφεύρεση της φωτογραφίας ώς τις μέρες μας,
αλλά το εικονογραφημένο ταξίδι του Στράτου Καλαφάτη με πήγε κατευθείαν στην
καρδιά και στην ψυχή της μνημειακής ζώσας μοναστικής πολιτείας.
Οι εικόνες του στους δύο ορόφους
της Βίλας Καπαντζή, στο ΜΙΕΤ Θεσσαλονίκης, χωρίς χρονολογική και θεματική
ακολουθία, επιλεγμένες από τις 1.500 φωτογραφίες μιας αποστολής,
συναισθηματικής και ιερής, με ταξίδεψαν νοερά στον αθέατο για τα γυναικεία
βλέμματα τόπο.