Τρίτη 21 Ιανουαρίου 2014

4179 - Πριν 40 χρόνια… Ανωνύμου Αγιορείτου Μοναχού



ΠΡΙΝ 40 ΧΡΟΝΙΑ!
Βέλος στό φιλότιμο
καί ασιο μήνυμα πρός τόν σημερινό "νεοέλληνα"!
νωνύμου γιορείτου Μοναχο

Στό μικρό μας τό χωριό στήν Δοϊράνη, κάθε οκογένεια εχε 2-3 γελάδες, 10-15 κοτολες, 1-2 προβατάκια κατσικάκια καί 1-2 γουρουνάκια.
πτά ρα τό πρωΐ, λες τίς γελάδες τίς παιρνε τσοπάνος κυρ-νέστης καί τίς πήγαινε στή βοσκή. Τό βράδυ εχαμε φεσκότατο γάλα.
Τρώγαμε αγά λευθέρας βοσκς καί κάποτε-κάποτε μάνας μας, σφαζε καί μιά κοτούλα.
Τρώγαμε γριβάδια, πρικιά καί γουλιανούς πό τήν λίμνη μας.

Μέ τό κάρο πατέρας μου πήγαινε στά γύρω χωριά καί πουλοσε ψάρια. ταν ο νοικοκυρές δέν εχαν χρήματα, το διναν λεύρι σιτάρι ,τι λλο εχαν.
Ο μητέρες το χωριο ζύμωναν στήν σκάφη τό λεύρι, τό ψήνανε στούς χωριάτικους φούρνους καί τρώγαμε γνό χωριάτικό ψωμί. Τό λείφαμε μέ λάδι κάι ζάχαρη, ταν δέν πρχε βούτυρο.
 Τρώγαμε πό τόν δάσκαλο ξύλο καί τόν γαπούσαμε. Μς μαθε γράμματα καί παιχνίδια. Τιμούσαμε στό δημοτικό τούς ρωες τς παναστάσεως το '21 μέ θεατρικές παραστάσεις καί ποιήματα, ντυμένοι τσολιάδες. Πρωί-πρωί ξυπνούσαμε τό χωριό στίς θνικές ορτές μέ τό "Μακεδονία ξακουστή το λεξάνδρου χώρα".
Τά Χριστούγεννα τρώγαμε να μεγάλο ταψί μπακλαβά σπιτικό καί παίζαμε λα τά παιδιά μαζί, γαπημένα καί μαλωμένα.
10-11 χρονν, βγάζαμε χαρτζιλίκι μέ δρτα. Παίρναμε τή βάρκα το μπαμπ καί πιάναμε κανένα ψάρι μς τά διναν ο ψαράδες γιά τήν μικρή ργασία πο κάναμε. Τά δέναμε στό σύρμα καί τά πουλούσαμε στά τρανα.
Μάθαμε νά σεβόμαστε τόν ερέα καί τόν πίσκοπο, τόν εχαμε ς Χριστό.
Στά για Θεοφάνεια τά παλικάρια βουτοσαν στήν παγωμένη λίμνη γιά νά πιάσουν τόν Σταυρό.
Στό Πανηγύρι το Προφήτη λία ρχονταν ο πραματευτάδες καί χαζεύαμε τά τόσα πολλά παιχνίδια.
Μέ ρώτησε πατέρας το θείου μου τί παιχνίδι θέλω καί το επα να τραχτεράκι. Τό περίμενα νά τό περπατήσω μέ λαχτάρα καί ξιώθηκα νά τό δηγήσω μετά πό 30 χρόνια. 
Χρόνια πλά, μορφα, συχα καί κίνδυνα. Σήμερα στό διο χωριό, στό σταθμό το ΟΣΕ, βρίσκεις χρησιμοποιημένες σύριγγες. λλος στό τελωνεο μας "γέννησε αγά ρωΐνης". Τό δημοτικό μας Σχολεο γινε φυλακή λαθρομεταναστν.
Τά Σκόπια πού συνορεύουν μέ τό χωριό μου, τότε λεγόταν Σερβία καί τώρα, ν φησυχάσουμε, μπορε νά μς κλέψουν καί τήν "Μακεδονία".
Τά παιδικά μας χρόνια τά ζήσαμε φτωχικά, λλά οκονομική κρίση δέν τά γγιζε, διότι ταν παραγωγικά. μασταν ατάρκεις. ατάρηκης εχαριστε τόνΘεό, ταν τά πίγεια γαθά το περισσεύουν. Ζε μως καί μέ τά λίγα. πλεονέκτης τά χάνει λα. ψυή του ζε κατ' οσίαν χωρίς χαρά, διότι δέν πάρχουν στή ζωή του δανικά.
Χάθηκε μως πλή ζωή το χωριο καί πληγώθηκε σχημα καριδά το νεοέλληνα.
,τι μως δέν μπορε νά θεραπεύσει νθρωπος, τό θεραπεύει Θεός.
Ο χθροί μας νοίγουν λάκκους, λλά πέφτουν μέσα σ' ατούς ο διοι.
πό τήν σημερινή οκονομική κρίση, θά ναστηθ χαμένη νεολαία μας!
Μς γαπ Θεός!

γιορείτης

Ι. ΚΕΛΛΙΟΝ
ΑΓ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΦΑΝΕΡΩΜΕΝΟΥ
ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ

2 σχόλια:

  1. Ανώνυμος21/1/14, 11:12 μ.μ.

    ΠΟΛΥ ΣΩΣΤΑ ΚΑΙ ΑΛΗΘΙΝΑ. ΜΠΡΑΒΟ ΣΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΘΥΜΙΣΕ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΠΟΥ ΖΟΥΣΑΜΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΕ ΑΞΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΘΕ ΗΜΕΡΑ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Η αλήθεια είναι ότι το είχα λογισμό τις τελευταίες μέρες. Αλλά από χθες το βράδυ πήρα την απόφαση για το παρόν πόνημα προς εσένα και τους αδερφούς που σε παρακολουθούν.
    Ήμουν αποφασισμένος να το δώσω στα σχόλια της τελευταίας σου ανάρτησης. Τα έφερε έτσι ο Θεός και υπάρχει ρητή αναφορά στο θέμα μου, σ’ αυτήν την ανάρτηση «Μάθαμε να σεβόμαστε τον ιερέα και τον Επίσκοπο, τον είχαμε ως Χριστό»
    Κάτι ιδιαίτερα σημαντικό που με αναπαύει στη σελίδα σου είναι το ότι αποφεύγεις και την ιεροκατάκριση και τις αφορμές για ιεροκατάκριση. Φυσικά αν κάποιος θέλει να ιεροκατακρίνει θα βρει λάθη ακόμα και στον Χριστό.
    Στην στήλη της σελίδας σου ΙΣΤΟΛΟΓΙΑ υπάρχει ένα που αγαπάει την ιεροκατάκριση. Όχι μόνο αυτό, αλλά κατά την εφαρμογή της ιεροκατάκρισης χρησιμοποιεί λεξιλόγιο σκληρό. Πιστεύω ότι η ερώτηση που κάνει ο πνευματικός μου σε τέτοια θέματα θα βάλει από μόνη της κάποια πράγματα στη θέση τους. «Αυτό που κάνεις, προς αυτό το πρόσωπο, έχει αγάπη;»
    Να το εκφράσω αλλιώς. Τσακώνεις τον πατέρα σου να κλέβει. Θα το κοινοποιήσεις στα κανάλια και στις εφημερίδες; Ή θα τον πιάσεις στο δωμάτιό σου να του ζητήσεις να συνετιστεί;
    Εγώ έχω άσχημη ιδέα για κάποιον ιεράρχη που τον εκτιμάτε και τον σέβεστε όλοι σας πολύ. Αν σας αναφέρω τους λόγους, είμαι σίγουρος ότι κάποιοι αν δεν αλλάξουν εντελώς άποψη, σίγουρα θα ατονήσει, σ’ αυτούς, η καλή εντύπωση προς αυτό το πρόσωπο. Αλλά κάνουμε το εξής μεγάλο λάθος: Εκεί που πρέπει να βάλουμε το «εγώ» εκεί το προσπερνάμε. Ο πνευματικός μου, μου έδειξε αυτόν τον τρόπο σκέψης: «Εγώ τι θα κερδίσω ψυχικά και πνευματικά αν καταφέρω να του χαλάσω την εικόνα;» Και κατ’ επέκταση του «εγώ»: «Οι άλλοι τι θα κερδίσουν ψυχικά και πνευματικά από αυτό;»
    Πολλοί από εμάς θεωρούμε ως άγιο τον π. Ιωάννη Καλαΐδη από το Νεοχώρι Σιντικής νομού Σερρών. Τον γνώρισα προσωπικά. Κάποτε ενώ συζητούσε μέσα στην Εκκλησία, με κλειστή πόρτα, με τη σύζυγο του φίλου μου, εγώ και ο φίλος μου καθόμασταν στην αυλή. Ήταν ο πρώτος καιρός που ήμουν στην Εκκλησία και δεχόμουν ευχάριστα οποιαδήποτε κατηγορία κατά του Μακαριστού πλέον Μαξίμου. Μιλούσαμε σχεδόν ψιθυριστά και σε απόσταση περίπου 20 μέτρων από την είσοδο του ναού, εντός της αυλής. Σε μια στιγμή βγαίνει ο π. Ιωάννης και με φωνάζει κοντά του. Μόλις πλησίασα μου λέει: «Καλά είσαι, παιδί μου;» «Δόξα τω Θεώ.» «Άκουσε Γιάννη παιδί μου, δεν είναι σωστό να κατηγορούμε τον Δεσπότη μας.»
    Συνηθίζουμε να προβάλλουμε μόνο ότι διορατικό ή προορατικό είπε. Αυτό το ψυχωφελές ας μην το προσπερνάμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή