Σάββατο 9 Μαρτίου 2013

2806 - Ὁ γέρων Ἐφραίμ Γρηγοριάτης (1905-1991)




Στν Μον το Οσου Γρηγορου το Αγου Ορους δ κα 65 χρνια, σκησε τν δαυλο τν μοναχικν ρετν, νμεσα στος λλους δελφος, κα Γρο-φραμ Γρηγοριτης. Εναι να πλ, ταπειν κα συμπαθητικ γεροντκι πο δν χει ββαια ν π πολλ στν διαβανοντα τς Μονς χριν τουρισμο πισκπτη.
Γιατ Μοναχς δν εναι κριβς ατ πο φανεται, λλ ατ πο στν καρδι του εναι· κα ατ εναι μυστικ, πο τ γνωρζει μόνο Θες, διος Μοναχς, κρυμμνος ββαια μσα στν βαθει του ταπενωσι, κα Πνευματικς του Πατήρ.
Ο Γρο-'Εφραμ μ τν γραφικτητ του, μ τ ργ ρυθμικ βδισμ του, μ τ ριγμνα στος μους του λευκμαλλ του, τος λεκδες στ ζωστικ του κα τν σπουδ του ν μ πουσισ π καμμι κολουθα μχρι τ βαθει του γερματα, εναι γνωρσματα πο ξωτερικ τν φανερνουν ς θεαματικ στος λλους.
Υπρχουν μως κα τ σωτερικ γνωρσματα, τ πνευματικ του πυκτεματα, τ δηλα κα τ κρφια το Θεου Πνεματος κινματα, πο στολζουν φανς κα τος λλους κα ραζουν φανερς γι τν Θε τν νύμφη ψυχ, διαρκς τοιμαζομνη σ κοινωνα κα νωσι μετ το Νυμφου Χριστο.
Ο πθος γι τ Θε μ θε ν πλησισ τ γεροντκια τς Μονς. Κοντ τους θ ασθανθ τν χρι το Θεο, χι ς διδαχ, λλ ς βωμα κα μπειρα. Ο διοι γνοον τν γλσσα τς πιστμης, χι γιατ τν μισον, λλ γιατ μαθαν τν μνη ληθιν πιστμη, χωρς πτυχα κα σχολς, κτω κα μσα στος τρολλους μις γιορετικης Μονς. Ο,τι χουν ν προσφρουν στος λλους, δν εναι μρος τς καρδας τους, λλ δια καρδι τους.
Δν μιλον λοιπν τσο μ τ στμα, σο μ τν καρδι. Γι' ατ κα σ ξεκουρζουν, χαριτνουν κα δροσζουν μ τ ταπειν τους λγια μς τος πνευματικά διψασμνους. Πρπει ν τος πλησιζουμε μ σέβας κα τιμ, πως θ πλησιζαμε τν Δεσπτη μας Χριστ κα τος Αγους. Ατο θ μς μιλσουν γι τν λλη Πατρδα, ατο θ νοξουν τν θρα τς ψυχς μας γι τν φεσι τν μελλντων, τν κοινωναν το Πνεματος, τν χριστιανικ ζω.
Μ' ατς τς σκψεις κτυπ τν θρα το κελλου το πατρς 'Εφραμ.
- Δι᾿ εχν τν γων Πατρων μν, Κριε ησο Χριστ Θες, λησον μς.
- μν. Ποος εναι, λτε μσα.
- Ελγησον πτερ 'Εφραμ· συγχρησ με, ἐάν σ νοχλ
- Εεε, καλς τν πτερ· κθισε ν πιομε να καφ κα ν πομε κα καμμι κουβντα σν πατριτες πο εμαστε κιλας.
- Νναι ελογημνο πτερ φραμ. Θ θελα ν θυμηθομε καμμι στοριολα π τ μικρ σου χρνια, κα πρτα πρτα πς μου, πο γεννθηκες κα τ νατροφ εχες π τος γονες σου;
- γ πτερ, γεννθηκα στ χωρι Βαλττσι τς ρκαδίας τ 1905, τ στορικ χωρι πο ξρεις π τν νετερη Ελληνικ Ιστορα, που κε Κολοκοτρνης νκησε γι πρτη φορ τος Τορκους κα προετομασε τ δαφος γι τν τελικ κατληψι τς Τριπολιτσς πο γινε στς 23 Σεπτεβρου 1821.
Εμαι κα πμπτος κα τελευταος γυις τς οκογενεας μας, κα τ βαπτιστικ μου νομα ταν Νικλαος (τ πνυμο Μαγκλρας, γυις το γγελ κα τς Ακατερνης).
Μετ τ πρτα γρμματα πο πρα στ σχολεο το χωριο, δν προχρησα σ ντερα διτι πατρας μου μ παιρνε κοντ του στ πρβατα, κα τσι π μικρς γινα τσοπνης. Τ καλοκαρι στ βουν το Βαλτετσου περιδιβαινα μ τ κοπδι μας, χοντας τν γκλτσα στ χρι κα τν ντορβ στν πλτη μου, ν π τ φθινπορο μχρι τν νοιξι, παραχεμαζα μ τν οκογνει μου στ πεδιν μρη τς Τροιζηνας ργολδος, που γορζαμε τ βοσκοτπια π τος ντοπους.
Ο γονες μου, λγ τς συνεχος μεταβσεως π τπο σ τπο μ τ κοπδι τν προβτων, δν εχαν στενς σχσεις μ τν κκλησα.
Ηταν μως εσεβες κα ταν μποροσαν πγαιναν στν κκλησα. Θυμμαι τν πατρα μου πο καμμι φορ, πνω στ θυμ του, βλασφημοσε, κα ταν το επε Πνευματικς πσο μεγλη μαρτα εναι κα τι θ εναι προτιμτερο ν το κοπ γλσσα, παρ ν βλασφημ, κενος γωνιζνταν ν θεραπευθ π τ πθος του, κα πολλς φορς τν εχα δε μ αματα στ στμα. Οταν τν ρτησα κποτε, γιατ χει αματα στ στμα, διος μο επε: «Δν θλω ν βλασφημ κα γι᾿ ατ δαγκνω τν γλσσα μου».
-Πς γεννθηκε μσα σου πθος, πτερ φραμ γι τν μοναχισμ;
-Ο πατρας μου διβαζε διφορα Συναξρια Αγων, καθς κα τν πιστολ το Κυρου μν 'Ιησο Χριστο. Τ παιρνα κα γ κοντ μου στ πρβατα κα πολ μο ρεσαν. Περισστερο μο ρεσε βος το Αγου ωννου το Καλυβτου κα, ταν διβαζα, κλαιγα κα ποθοσα κα γ ν᾿ κολουθσ ατ τν μοναχικ δ.
 Σιγ-σιγ ναβε μσα μου ζλος γι τ πνευματικ πργματα, λλ κα ντρεπμουν τος λλους, διτι ατο δν θρσκευαν τσο, κα π πλον μ περιπαιζαν. Πολ μ συγκινοσε κα τ βιβλο «Αμαρτωλν Σωτηρα» κα στν προσευχ μου παρακαλοσα τν Θε ν μο δσ κποια φορμ ν φγ γι ν μιμηθ τν ζω τν Αγων πο διβαζα.
Τ φθινπωρο το 1923, φυγα μ τν δελφ μου Διαμντω κα μ τ κοπδι γι τ χειμαδι στν Προ τς Τροιζηνας. Τν Μεγλη Τεσσαρακοστ προετοιμαζμουν γι τ Πάσχα, κα τν Μεγλη Πμπτη νβηκα στ Μοναστρι τς Ζωοδχου Πηγς ν ξομολογηθ στν παπ Γιργη. ν περμενα κε, νας λλος γνωστος Παπς μ πλησασε κα, πειδ μ εδε σκεπτικ, μ ρτησε:
-Ποιν περιμνεις, βρ καλπαιδο, κα γιατ εσαι σκυθρωπς;
-Περιμνω τν Πνευματικ· θλω ν κοινωνσω αριο.
-Καλ κα γ Πνευματικς εμαι κα ἐάν θλς σ κτι ν σ βοηθσ.
-ε, δν πειρζει θ περιμνω τν λλον Παπ, λλ χω ν σς π να πθο μυστικ: Θλω ν γνω Καλγερος, λλ δν ξρω πο ν πω κα δν θ θελα ν τ πτε πουθεν, γι ν μ χουμε κακς συνπειες.
Α παιδ μου, Παναγα σ στειλε δ, Παναγα σ στειλε. Λοιπν δ δν μπορες ν γνς Μοναχς· θ πς κα στρατιτης μεθαριο κα θ χσς τν ελβεια που χεις. Επομνως θ σ στελ γ σ᾿ να μρος που θ γνς Καλγερος κα θ περσς κα καλ.
-Ε πο εναι ατ τ μρος;
Θ σ στελω στ Αγιον Ορος. (Εχα γ διαβσει περ Αγου Ορους, λλ δν ξερα οτε κα πο πφτει κιλας).
γ το δωσα τν λγο μου τι θλω ν γνω Καλγερος, λλ πς θ φγω π δ; κενος μο λγει: Μ φοβσαι Παναγα σ στειλε σ μνα κα γ θ σ συστσω. Ηταν νας πολ καλς νθρωπος· τ νομ του, ν θυμμαι καλ, ταν Χρυσστομος Δημητρου. Ηταν ρχιμανδρτης κα Ιεροκρυξ στν Πειραι.
ργτερα μαθα τι γινε κα Δεσπτης, σως στν Ζκυνθο δν θυμμαι κα καλ. κμη μο επε: χε σ μνα μπιστοσνη, γ θ σ καθοδηγσω κα ταν πς κε, ν μο γρψς να γρμμα. Τποτε λλο δν θλω π σνα.
Εχω πλυτη μπιστοσνη το επα. π σμερα μλιστα σ θ μ ναλβς κα θ μ καθοδηγσς, πως σ φωτσ Θες. Το δωσα κα μερικ ροχα κα βιβλα πο εχα μαζ μου, κα το επα, τι τρα πρπει ν γυρσω στν καλβη μου, στ στνη. Μλιστα τν ρτησα, πσα χρματα θ χρειασθ γι τ· ταξεδι μου στ Αγιο Ορος; Μο επε: Θ χρειασθς μχρι 200 δραχμς. Ζτησε το πατρα σου κα, ν δν χ ν σο δσ, μ στενοχωρισαι, θ τ οκονομσουμε.
Κατβηκα στν καλβη μας στν στνη, κα Πατρας μου, βλποντς με σκεπτικν, μ ρτησε:
χεις παιδ μου, γιατ εσαι σκεπτικς; Σο συμβανει τποτα;
-Εχω κα γ να παρπονο Πατρα. Τ παρπονο χεις; (μ᾿ γαποσε πολ Πατρας μου μουν τελευταος τς οκογενείας μας).
ρα, Πατρα, μεγλωσα κι γώ κα δν χω μα δεκρα ν βγ ξω μ τος φλους μου ν πιομε να ποτηρκι κρασ. Ολο τν Γιργη (τν μεγλο μου δελφ) στλνεις δ κα κε κα το δνεις κα χρματα.
τε μο ζτησες παιδ μου κα δν σο δωσα; Πσα χρματα τρα θλεις;
ς μου τ λιγτερο 250 δραχμς.
, π τσα χρματα τ θ τ κνς; Πρε να εκοσιπεντρικο κα, ν πλι χρειασθς, ν μο τ επς.
-Πατρα, το λγω, σ εχαριστ πολ. Αν ταν γι εκοσι πντε δραχμς δν θ σο ζητοσα. Δσε μου μι φορ ατ πο σο ζητ, κα δν θ σο ζητσ πλι λλα. (Βγζει π τν τσπη του τ χρματα κα μο λγει:)
πρε τα, λλ ν μ μο ζητσς λλα ν ξρς.
γ ττε συγκινθηκα, το φλησα τ χρι κα το επα:
-Πατρα σ εχαριστ πολ, λλ δν πρκειται ν σο ζητσω λλα. Συγκινθηκε κα ατς κα μο λγει:
γιατ δέν θά μο ζητήσης λλα;
-Ε δν θλω λλα, μο εναι ρκετ ατ.
Ηταν πγευμα το Μεγλου Σαββτου το τους 1924, ταν πρα τ χρματα. Ηταν κα ρα ν πμε τ πρβατα στν βοσκ. Οπτε μπροστ Πατρας μου, πσω τ πρβατα κα παρ πσω γ μ τν γκλτσα στ χρι, προχωροσαμε γι τ λειβδι. Ττε μ πιασαν λογισμο, ντας δεκαεφτρης στν λικα, κα λεγα· τ εναι ατ πο πω ν κνω; Ν᾿ φσ τος γονες, τς δελφς μου, τ πρβατ μας; Μπως θλει ν μ πλανσ ατς ρχιμανδρτης; λλ ντιστθηκα σ᾿ ατς τς σκψεις κα επα: Η θ φγ τρα δν φεγω ποτ. πταξα λοιπν τν γκλτσα στ πρβατα λγοντας: Αϊντε κα σες στ καλ σας, ν στν πατρα μου δν επα τποτα πο πγαινε μπροστ. Γυρζω λοιπν πσω στ μανδρ. Μ βλπουν μννα μου κα ο δελφς μου κα μ ρωτον:
-Γιατ γρισες πσω Νκο; Ττε μ φτισε Θες κα τος επα:
᾿ στειλε Πατρας μου ν εδοποισ κποιον χασπη, ν βγ μπροστ στ κοπδι ν γορσ μερικ ζα. Η δελφ μου μ εδε νσυχο κα λγει στν μννα μας: «Ατς φεύγει δν τν βλπεις, πο μαζεει κα τ ροχα του;». Τν μλωσα κα τς επα· «Τ εναι ατ πο λς, π τ σπτι το Πατρα μου θ φγω;» Μ γκαλιζει μ κλματα μννα μου κα μο λγει: «πο θ πς παιδκι μου, γιατ θλεις ν φγς;
Τλος πντων, ν μ τ πολυλογομε, φυγα κα πγα στν Προ, που θ μ περμενε ρχιμανδρτης, Μ ρτησε γι ταττηα κα το επα τι δν χω.
Μσα σ μι νχτα κενος μο τομασε να χαρτ π τν στυνομα κα τν πομνη τ πρω, θ φεγαμε μ τ πλοο. Ττε μ ρωτ 'ρχιμανδρτης. Πρες καμμι πτρα μαζ σου;
-Τ ν τν κνω το λγω.
-Ν δσς μ ατ ρκο κα ν πς: Αν γυρσ πσω τφος ατ πτρα ν μο γν. -Ν μ γυρσς πσω στ κσμο πλι.
-Εχαριστ πολ το επα, πω γι ν μενω, δν πω ν γυρσω πσω.
πγαμε στν Πειραι, μ βαλε σ ξενοδοχεο, μο πλρωνε τ τρφιμ μου, μο δινε κα χρματα. Ηταν καλς νθρωπος.
Ηταν Αγγελς μου, Θες τν στειλε.
Οταν λθε μρα πο θ ταξδευα γι Θεσσαλονκη μ να παλιοκραβο, π κενα τ ποστρατευμνα το Πρώτου Παγκοσμου πολμου, τοιμσθηκα, φρεσα τν χωριτικη πουκαμσα μου, τ τσαροχια μου κα μ τν ντορβ στν πλτη ξεκνησα. Ο ρχιμανδρτης μο επε: "Δν χεις λλα ροχα ν φορσς; Θ σ κοροϊδεουν ο λλοι ο Μοναχο κε στ Αγιον Ορος.
-Κα τ ν κνω, το λγω, δν χω λλα ροχα.
πγε καϋμνος κα μο γρασε καινοργια ροχα, π ατ τ ερωπαϊκ πο λνε, κα μ ντυσε. Τ χωριτικα ροχα μο επε ν τ στελω πσω στ σπτι.
εε, ατ ταν...Βυθίσθηκαν ο δικο μου σ μγα πνθος. Μαζ μ τ ροχα τος βαλα κα να σημεωμα, στ ποον γραφα: «ναχωρ πρς γνωστον κατεθυνσιν πντε μρες μ τ πλοο κα, ταν θ φθσω, θ σς γρψ, λλ καλ ντμωσι στν λλο κσμο».
-Οταν φθασες στ Μοναστρι, πς σ δχθηκε Γροντς σου, Παπ-Θανσης;
γ φθασα στ Μοναστρι τ Πάσχα το 1924. Ο Γροντς μου εχε ναλβει Ηγομενος π τ Γενάρη το δου τους. πειδ μουν κα μικρς, μ συμπθησε, μο φρθηκε πατρικς κα σο το δυνατν μ οκονομοσε.
Τος νους κα γενεους, πως ξρς, Πτερ, δν τος κρατοσαν μσα στ Μοναστρι, μχρις του νηλικιωθον κα βγλουν γνεια.
Γι᾿ ατ κα γ, στλην μετ δκα μρας, φορντας κα τ ρσα ς δκιμος Μοναχς, στς Καρυς. Μσ το βουνο σ μι νκτα μ τ Γρο-Βαθολομαο φθσαμε στ Κονκι τν Καρυν. κε μεινα να χρνο. Μακρυ μως π τν Γροντ μου κα στρικτος πνευματικ, κλονστηκα κα θελα ν φγω γι λλο τπο.
Κνω τν σταυρ μου κα λγω: Θ πω ν κτυπσω τν πρτα το πρτου σπιτιο πο θ συναντσ μπροστ μου κα, ν εναι θλημα τς Παναγας, θ μ κρατσουν. Φεγοντας π τν πσω πρτα, κε που εναι τ πατητρι, διτι κε ταν κα τ ξυλοκρβατ μου, πγα στ πρτο σπτι πο συνντησα.
 Κτυπ τν πρτα κα ρωτ να νο Μοναχ πο μο νοιξε. Εχω, λω, να δελφκι, πο θλει ν γν Μοναχς σ κελλ, χετε μρος ν τ κρατσετε;
-Ν ρωτσω τν Γροντα, μο λγει Μοναχς.
Ττε Γροντας το επε: Ατς διος εναι, δν χει δελφκι γι Μοναχ. Ν το επς, τι τρα δν μπορ ν τν κρατσω, διτι περιμνω δο παιδι ν λθουν αριο γι Μοναχο.
Ετσι κατλαβα, τι δν εναι θλημα το Θεο ν πω λλο. π τν πρτα πο βγκα ξαναμπκα πλι. Εκτοτε δν φρντισα ν πω σ λλο τπο το Αγου Ορους κα μεινα στ Μοναστρι μας διακονντας σ διφορα διακονματα.
-Πτερ 'Εφραμ, χει ελογα ν μο πτε, πς εδατε τν Αγιο Μεγαλομρτυρα Γεργιο;
Οπως κα λλοτε σο χω επε, τσι κριβς εναι, πτερ. Οταν μουν νος Μοναχς, γρω στο 1930, μ στειλε τ Μοναστρι στν Μον Αγου Παλου, ς συνθως πηγανουμε ς ντιπρσωποι τν Μονν μας σ πανηγρεις λλων Μονν.
Ττε πανηγριζαν τν νακομιδ τν Λειψνων το Αγου Γεωργου, πο ορτζει στς 3 Νοεμβρου. Οταν γρυπνα εχε φθσει στν τετρτη δ το ρθρου, βλπω ν γρηγρσει τν Αγιο Μεγαλομρτυρα Γεργιο μ πλρη στολ πλτου κα μ τ κοντρι στ χρι, ν πετ πνω π τ κεντρικ πολυλεο κα λκληρος ν στρπτ σν φς κα στραπ.
Σ μι στιγμ νβαινε μ ταχτηα πρς τν τρολλο, πτε κα ξαφανσθηκε. 'γ ταν τν εδα, κατεπλγην κα π τν χαρ μου, λεγα στος διπλανος μου: «Κοιτξτε κοιτξτε ψηλ τν Αγιο ΓεργιοΟ λλοι μως δν εδαν τποτα.
-Τ νθυμεσθε πτερ 'Εφραμ γι τν Μοναχ 'Αρτμιο τν Σπαρτιτη;
Ο πατρ ρτμιος το νας νρετος κα γωνιστς Μοναχς. Μ γαποσε, πως κα ο λλοι γροντες Πατρες, λγ κριβς τς νεαρς μου λικας. Ατ τ διεπστωσα, ταν κποτε, ποπειρθηκα ν φγ κρυφ π τ Μοναστρι.
κρμασα να σχοιν π τ παρθυρο, φο πρν πταξα κα τν ντορβ μου κτω μ λγα πραγματκια μου, κα πδηξα κτω.
Ττε θελα ν φγω π ζηλωτισμ, πηρεασμνος π λλους πο δν θελαν ν μνημονεεται Πατριρχης. Οταν φθασα πέναντι πό τό μοναστήρι μας στήν πίσω μεριά, στ τπον πο λγεται «Παρθνι», που χουμε κα τς λις, νοιξα τν ντορβ μου ν δ, ἐάν πρα λα τ πργματα πο εχα τοιμσει ν πρω. Βλπω μετ λπης μου, τι μο λειπε τ προσευχητριον το . Σιμωνφ.
Μο ταν πολ παραίτητο ατ κα δν μποροσα ν φγ χωρς ν τ πρ μαζ μου. Ηταν βλπεις οκονομα Θεο γι τν σωτηρα μου ν μ φγω π τ Μοναστρι κα χσω τν ψυχν μου. Γυρζοντας πσω, ταν κμη πολ πρω. Βλπω στν πλη ν βγαν πρς τ ξω Ηγομενος κα Γροντς μου Παπ Θανσης.
ε, πο ερθηκες σ ττοια ρα παιδ μου φραμ;
Δν μποροσα ν το π ψμματα κα το λγω: Εφυγα Γροντα, διτι δν μ ναπαει τ ζτημα το μερολογου κα το μνημοσνου το Πατριρχου.
-Καλ, παιδ μου, ν φγς φο τό θλεις, λλ ξιοπρεπς κα χι μ ατν τν τρπον, γιατ μ τν τρπον πο θλεις ν φγς, γ δν σο δνω ελογα. Μ καμψε. Το λγω: "Νναι ελογημνο, Γροντα. Τρα μως γ δν μπορ ν λθ στν κκλησα, φο μ πραν χαμπρι ο Πατρες πς φυγα. ( κενη τν μρα λειτουργοσε στ Καθολικ τς Μονς μας, Μητροπολτης Θεσσαλονκης Γεννδιος).
Μ ρχεσαι οτε στν κκλησα, οτε στν τρπεζα· κθισε στ δωμτι σου ν συχζς κα θ οκονομσ Παναγα τ πργματα. Τ μαθαν λοιπν τ Γεροντκια κα λθαν στ κελλ μου. Πρτος λθε Γρο-Βαρλαμ. Μ γκλιασε κα μο επε κλαοντας: "Γιατ παιδ μου, φραμ, θλεις ν φγς; μες δ σ κρατσαμε κα σ μεγαλσαμε π μικρ παιδ". Τ μαθανει Γρο-ρτμιος π τ Γρο-Βαρλαμ κα ρχεται κα ατς στ κελλ μου μ κλματα:
-Παιδκι μου, παιδκι μου, μο λεγε, πο θ πς ν φγς, δν θ σ φσ γ ν φγς.
-Καλ το λγω, Γρο-ρτμιε, λλ χω τ πργματ μου κε στς λις. Μ στενοχωρισαι γι᾿ ατ. γ θ σ περιμνω τ βρδι στν μικρ πρτα το Κοιμητηρου. Ν πς σ ν τ φρς, κα ν πς στ κελλ σου, χωρς ν σ ντιληφθ κανες.
Ετσι ατο ο δο Γεροντδες γιναν ατα ν παραμενω στ Μοναστρι μας.
Ο Γρο-ρτμιος το βιαστς Μοναχς. Ετσι τν γνρισα γ. Κρεβτι στ κελλ του δν γνριζε. Οπως ρχταν π τν κκλησα, μ τ ρσο κα τ κουκολι καθταν σ᾿ να σκαμν το κελλιο του, χωρς ν βγζ τ παποτσια του, κα τραβοσε λη τν νκτα κομβοσχονι, τ ποον εχε κρεμσει π τ νταβνι.
Πολλς φορς περνοσε τς νκτες του, κυρως τς καλοκαιριτικες, στ στασδια το Νρθηκος τς κκλησας. Κποτε μο εχε επε: «Τ ν σο π, παιδκι μου, εδα πρ καιρο μσα στν κκλησα μα τπασα. Εδα ν ξρχεται, ντυμνος μ τν στολ του π τν Ωραα Πλη, νας δικονος, ποος στθηκε κτω π τν πολυλεο, κα επε τρες φορς· «θεντ με ν λκκ κατωττ». Τ ν σημαν ρα γε ατ, μο λγει, δν ξρω. Εδα κα λλες πτασες.
λλοτε πάλι μο λεγε: "Μα φορ, καθς στεκμουν στ στασδι μου, δπλα στν Παναγα Γαλακτοτροφοσα, βλπω ν μ πλησιζουν πολλο Αγγελοι. κενη τν περοδο, εχα κατ παραχρησι Θεο, πολ σαρκικ πλεμο κα μουν πολ στενοχωρημνος.
Εβλεπα λοιπν τν πτασα ατ τος γγλους, ν βγζουν λα τ ντσθι μου κα ν τ πλνουν να-να μσα σ μι λεκνη. Κατπιν τ βαλαν πλι μσα, μ ραψαν κα επαν· «ϊντε τρα δν χεις τποτα». Κα πργματι, π ττε ξαφανσθηκε σαρκικς πλεμος κα μουν τελεως ερηνικς.
Μι λλη φορ, συνέχισε νά μο λέγει Γέρο-ρτέμιος, μπροστ π τν Παναγα Γαλακτοτροφοσα, βλπω σ πτασα, τι πρχε να τραπεζκι μ χρυσ τραπεζομάνδηλο, κα πνω σ᾿ ατ να λχυσο Εαγγλιο. Ξαφνικ βλπω ν κατρχεται φωτι π ψηλ κα φοβθηκα μπως κψ τ Εαγγλιο. Ττε ο Αγγελοι πο παρστεκαν, μ μπδισαν λγοντας· «μ πλησιζσ σ κα μ φοβσαι. Μνο ν βλπς».
Ατ πτασα, ργτερα κατλαβα τι σμαινε τ πρ τς θετητος το Χριστο πο κατλθε π τν Οραν κα δν κατκαυσε τν Θεοτκον. Ατ πτασα μοιζει μ τν φλεγομνη κα μ κατακαιομνη βτο πο εδε Μωϋσς στ Ορος Σιν.
Κα τρα θ σο διηγηθ, πτερ,  πσο κακ πργμα εναι κατκρισις στ μτια το Θεο.
Κποιο καιρ νας δελφς τς Μονς π. Κ. εχε να μεγλο πειρασμ, ξ ατας το ποου κα πκυψε σ κποιο παρπτωμα. γ δν μποροσα ν τ διαννοηθ, πς παρεχρησε Θες κα εχε δελφς ατ τν περιπτεια, ντας πενηντρης στν λικα.
κενο τ φθινόπωρο μαζεαμε λις, γ ερισκμουν πνω π τ πεζολι το Κοιμητηρου κα λεγα μ τν νον μου. Μ πς γινε κα πεσε τδε δελφς σ᾿ ατ τ παρπτωμα! Ξαφνικ να χρι μο δνει μι σπρωξι πρς τ κτω κα μα φων μο λγει συγχρνως· «φο πορες ν μθς, μθε πς πεσε δελφς».
Ερθηκα κτω π τ πεζολι, δπλα στ μνματα τν κεκοιμημνων δελφν, τραυματισμνος στ χρια, στ κεφλι, ν τ αματα τρεχον π παντο. Καλ ν τ πθ, παιδκι μου, γιατ κατκρινα μ τν λογισμ μου τν δελφ, ν θ πρεπε ν βλπω τς δικς μου δυναμες κα τλειες. Ο Θες ν μ συγχωρσ. Καλ πο δν σκοτθηκα».
Στν κκλησα, Γρο-ρτμιος, το στλος κλνητος στν προσευχ κα τν παρακαλοθησι τν θεων κολουθιν. Εχαμε τ τυπικ ατ μ τν εμνηστο Γροντ μας, τν Παπ-Θανση, ποος σπανως καθταν κα μς πτρεπε ν καθμεθα μνο στ ψαλτρια κα τς ρες.
Κποια φορ λθε στ Μοναστρι μας Μητροπολτης Μεσσηνας.  Κατ τν ρα τς νντης, πρ το Εσπερινο, μπκε στν κκλησα. Πρασε δπλα π τ Γρο-ρτμιο, πο καθταν, πως επαμε δπλα στν Παναγα Γαλακτοτροφοσα, κα το λγει· «Ελογετε». Ο Γρο-ρτμιος μλητος. Δν γνριζε ποις ταν, διτι δν φοροσε κα Δεσπτης τ διακριτικ του. Το ξαναμιλ Δεσπτης· «Ελογετε, τ κνετε, πτερ;». Κα Γρο-ρτμιος μ φος σοβαρ κα λακωνικ, ταν κα Σπαρτιτης βλπεις, το λγει· «χουμε Εσπεριν».
νθυμεσθε, πτερ φραμ, π τς τελευταες στιγμς τς ζως το Γέροντος ρτεμίου;
γ τν πηρτησα ς νοσοκμος ρκετ καιρ στ τελευταία του κα τν βλεπα πντοτε χαρομενο, ερηνικ κα προσευχμενο. Κποτε τν ρτησα:
ς ασθνεσαι, πτερ ρτμιε, θ ερ λεος ψυχ σου στ Οραν;
-Εχομεν χρηστς λπδας, πτερ φραμ, μο επε.
Ηταν παραμον τς Μεταμορφσεως, ταν στ Μοναστρι μας εχε λθει Μητροπολτης Μιλητουπλεως Ιερθεος, ν χοροστατσ στν γρυπνα. Ο Γρο-ρτμιος, ποος προεδε τν θνατ του, εχε γκαρως εδοποισει τν Γροντ μας Παπ-Θανση, τι σ λίγο ναχωρε κα ν στελ τος λους τούς Πατρες ν τν συγχωρσουν κα ν νταλλξουν τν τελευταον δελφικ σπασμ.
Πργματι τν παραμον τς Δεσποτικς ατς ορτς, ο Πατρες τν πεσκπτοντο π τ πρω κα λμβανον κα διναν τν συγχρησι μεταξ τους.
Ο Ηγομενος εδοποησε κα τν Μητροπολτη ν πισκεφθ κα ελογσ τν τοιμοθνατο. Πργματι, ταν πλησασε κοντ του, σηκθηκε ρθιος Γρο-ρτμιος, κα φο το σφιξε δυνατ τ χρι, τ φλησε κα το επε χαρομενος: «Σεβασμιτατε, φεγουμε, φεγουμε, ελογετε τ ταξδι μου, καλ ντμωσι στν λλη ζω, τν εχν σας».
Μι λλη φορ ταν ρρωστος κα προσευχταν στος Αγους Προσττας τς Μονς, τν Αγιον Νικλαον, τν Οσιο Γρηγόριο κα τν Αγα ναστασα τν Ρωμαα. Οπτε, κε πο μ πνο ψυχς κα σματος ζητοσε τν θεα βοθεια, παρουσιζεται Αγα ναστασα κα το λγει: «γιατ φωνζεις συνεχς δν μπορ κα δν μπορ; Τ θλεις;
ν μπορ, θλω τν γιατρ, τς επε.
-Αν θλς γιατρ, ντος· κα το δειξε τν εκνα της πο εναι στ παρεκκλσι της, δπλα στ γηροκομεο.
Ττε κενος πγε μ ελβεια κα πστι, προσκνησε τν εκνα της, κα μ λαδκι π τ καντλι της λειψε τ μρη το σματος που πονοσε κα μσως γινε τελεως καλ.
-Εχει ελογα ν μο πτε κτι π τν ζω το ειμνστου Γροντς σας, πτερ φραμ;
Ο Γροντς μου Παπ-Θανσης, ταν καλογρι το παπ Συμεν το Τριπολιτσιτου, ποος εναι κα τρτος κττωρ τς Μονς μας. Οταν γ λθα στ Μοναστρι, τν πρλιο το 1924, παπ-Θανσης εχε ναλβει Ηγομενος κενη τν χρονι π τν ανουριο. πειδ μουν μικρς μ συμπαθοσε πολ, μ συμβολευε κα δν θυμμαι ποτ ν μ μλωσε.
Πρν π ατν ταν Ηγομενος παπ Γιργης, ποος κλχθηκε π τν ττε δελφτητα, φο παπ-Θανσης πο ταν π ττε ποψφιος γι τ ξωμα ατ, φυγε κρυφ γι λγες μρες στν Αγα Αννα γι ν τ ποφγ.
Η πατρικ του γπη μ εχε σκλαβσει, ν γ σ τποτα δν φνηκα ντξιος. Κποτε ς διαβαστς, περνντας μ τ βιβλο, δπλα στν ρχιερατικ θρνο, που Γροντας βαζε πντοτε τ μπαστονι του, μ τν μανδα μου τ ρριξα κτω. π συνργεια σως το πειρασμο, σπασε ατ στ δο. Παρ᾿ τι Γροντας δν εχε λλο π᾿ ατ, ν τοτοις δν μο καμε καμμαν παρατρησι.
Κατ τν γουμενεα του, πο διρκεσε μ διακοπς περ τ 17 χρνια, πρασε πολλς δοκιμασες, λγ το θματος τς μνημονεσεως το Πατριρχου, λλ κα μερικν δελφν, ο ποοι εχαν τραχ χαρακτρα κα πλγωναν σως θελ τους τν προ κα νεξκακο Γροντ μας.
ταν νθρωπος τς σιωπς κα προσευχς.
πφευγε τς συνεχες ξδους στν κσμο γι διοικητικ ζητματα, διτι σ᾿ ατ εχε διατερη φροντδα μακαρτης Γρο-Βαρλαμ. Μ κα ταν βγαινε, ταν προσεκτικς.
Πολλς φορς γι κοντινς ποστσεις δν παιρνε τ τρμ, λλ βδιζε μ τ πδια στν προορισμ του, γιατ δν θελε ν συμφρεται μ τν πολ κσμο.
Στν κκλησα ταν τακτικτατος. Επρεπε κθε πρω, πρν σημν τ τρτο χειροσμαντρο, ν χ κατβει στν κκλησα κα ν περιμνη τος Πατρες. Στν ξψαλμο, περιεφρετο, πως κα τρα Γροντς μας παπ Γεργιος, μ τ κερ στ στασδια, βλποντας ἐάν εναι λοι ο δελφο παρντες. Οσοι πουσαζαν, στελνε τν παρηγουμενιρη κα μερικς φορς, πγαινε διος κα τος ξυπνοσε.
Κποια φορ ποκοιμθηκα κι γ σάν νος καί συνήθιστος μοναχς πού μουν, κα Γέροντάς μου λθε στ κελλ μου. Μ σκοντησε κα μο επε σ αστηρ τνο. Πτερ φραμ, κμη κοιμσαι; Τ Γεροντκια εναι λα στν κκλησα κα προσεχονται.
Στν κκλησα ταν πολ εροπρεπς. Εψαλλε τ συνηθισμνα γι τος προεστος μλη κα σπανως καθταν. Στ πρσωπ του ταν ποτυπωμνη γα πρατης. Δν τν θυμμαι ποτ ν ργσθηκε, παρτι δεχταν π λλους περιφρονσεις κα πεμβσεις στ καθκοντ του. Μς πισκεπτταν στ διακονματα συχν φορώντας πάντα τ ρσο του, τ πανωκαλμαυχο κα τ μπαστονι στ χρι. Μς μιλοσε μ να ταπειν συγκρατημνο χαμγελο κα πντοτε μ τ πτερ τδε, μ εγνεια κα καλωσνη.
Στς διφορες δουλεις τς Μονς, στς ποες πηγαναμε λοι μαζ, τς λεγμενες «παγκοινις», πρτος κα προθυμτερος ταν Γροντς μας. κε, στ μπλια, στος κπους γι τν συγκομιδ τν καρπν τν τρυγητ, λγαμε τος χαιρετισμος τς Παναγας, ρχζοντας πρτα π τν Γροντ μας.
ν ρχόταν ρα το Εσπερινο ττε νας π τος  δελφος στεκταν ρθιος κα τραβοσε τ νλογα κομβοσχονια γι τν Εσπεριν κα τν ορταζμενο Αγιο τς μρας.
γαποσε ν διαβζ τ πατερικ βιβλα. Μλιστα κρατοσε σημεισεις σ μεγλα τετρδια, μερικ π τ ποα το ζτησα ν μο τ δσ κα μο επε· «Ἐάν τ δ δεμνα (στ βιβλιοδετεο) θ σο τ δσω". Κα πργματι γ τ δεσα κα μο τ δωσε. Σμερα τ χουν μερικο π τος Πατρες κα να, τ σπουδαιτερο, νν Γροντς μας.
Τ καλοκαιριν πογεματα, γι ν συχσ λγο π τ βρος τν διοικητικν κα ποιμαντικν του καθηκντων, πγαινε σ μι σπηλι πνω π τν ρσαν, κοντ στ παλι δρομκι τς Μονς, κα κε προσευχταν ζωγρφιζε μορφς Αγων στ τετρδια που κρατοσε σημεισεις.
Ολοι ο Πατρες τν εχαν σ ελβεια, κμη κα πολλο π λλα Μοναστρια τν εχαν πνευματικ τους. Η πρατης κα καλωσνη του αχμαλτιζε τος πντες, κμη κα τος πλον νευρδεις κα ταραχοποιος.
Κποια φορ, Γρο-Βαρλαμ το φρθηκε χι σν ποτακτικς, λλ σν δικαστς, λλ κατπιν μετνοιωσε πικρ. Προστρεξε κοντ του κα γονατιστς το λεγε:
ροντ μου, γιε Γροντα, συγχρεσ με γι' ατ πο σο κανα, λλ μσα π τν καρδι σου, ν τ δκρυ του τρεχαν π τ μτια του.
-Συγχωρεμνος ν εσαι πτερ Βαρλαμ.
ροντα, θλω μσα π τν καρδι σου ν μ συγχωρσς, γι ,τι μχρι σμερα κανα πο σ πλγωσε.
Τ κναμε τσο καιρ; Πο εναι ο καρπο μας;
Τν πατρικτητ του πρς τ Καλογρια του τν διαπστωσα κμη μι φορ, σ να νειρο πο εδα. Κποτε ς νθρωπος κι γ, σφαλα κα το ζτησα συγγνμη, πτε κενη τν νκτα, βλπω τν Γροντ μου ν εναι ντυμνος μ τν μαρο μανδύα κα νπιον τς Ωραας Πλης, ν παρακαλ τν Δεσπτη Χριστ, λγοντας: «Κρι μου, σσον τν πατρα φραμ. Κι ατός εναι πλσμα τν χειρν σου κα συγχρησον ατν δι᾿ ,τι ς νθρωπος μαρτεν». γ στεκμουν δπλα του κα νπιον τς εκνος το Χριστο το Τπλου, τελεως συντετριμμνος κα μετανοιωμνος γι τ παρπτωμ μου.
Ο σεβαστς μου Γροντας γαποσε τς γρυπνες, στς ποες ψαλλε κα στεκταν σν ναμμνη λαμπδα. πίσης πγαινε σ πανηγρεις Μονν πο τν καλοσαν, κα προπαντς στν Μον το Αγου Παλου. Ττε κε Ηγομενος ταν πατρ Σεραφεμ, ποος ταν μεγλη προσωπικτης στν ποχ του.
 Εχε σ τιμ κα σεβασμ λους τος Αγους, μ περισστερο στν Αγιον ωννη τν Θεολγο κα τν Αγιο Νικδημο τν Αγιορετη. Μλιστα εχε κψει π τ πνευματικ γυμνσματα τν μορφ το Αγου Νικοδμου κα τν εχε βλει σ κορνζα πνω π τ προσκφαλ του. Σ ρτησ μου κποτε: "ΓιατΓροντα, τιμς τν Αγιο Νικδημο, φο κμη δν τν χει 'Εκκλησα νακηρξει Αγιο;
Ατς παιδ μου μο επε, εναι Αγιος κα ς μ τν χ νακηρξει 'Εκκλησα. Εναι μεγλος Αγιος κα διδσκαλος τς κκλησας μας".
Τ πρβλημα τς λειψανδρας στ Μοναστρια το Αγου Ορους, πρξε ξ κατ τ μσα το 20ου αἰῶνος. Ο μακαρτης παπ-Θανσης, μο λεγε τι τ Μοναστρια δν ρημνουν π νχεια κα πτωχεα, λλ π νθρπους. Κα ο νθρωποι πο φτανε γι᾿ ατ τν ρμωσι, εμεθα μες, διτι δν δεχνουμε καλ διαγωγ κα πρπει ν προσχουμε ν μ σκανδαλζουμε κανναν. Εχομε λγο ν δσουμε πναντι το Θεο κα γι᾿ ατς τς ψυχς πο μς στειλε δ Θες κα μες μ τ ργα μας τος σκανδαλζουμε.
Αλλοτε πλι μο λεγε· «Ας γωνιζμεθα, παιδ μου φραμ, γι ν τηρσουμε παρθνα κα καθαρ τν νον, τν καρδι κα τ σμα μας. Χωρς ατ τν καθαρτητα, δν θ ασθανθομε ποτ Πατρα τν Θε κα δελφος τος Πατρας. Οταν Θες βλπ ττοιες πτσεις παραχωρε μεγλα δειν στ Μοναστρια. Αν μερικ Μοναστρια καγωνται, ν ξρς, τι παραχωρε Θες ττοιες δοκιμασες γι ν σωφρονσ μς τος Μοναχος.
-Πάτερ φραίμ, τ καννα προσευχς βαζε παπ-Θανσης γι κποιον πο θ ρχταν στ Μοναστρι γι δκιμος;
Δν ξρω τ κανε μ τος λλους. μνα, ταν λθα, μο επε ν τραβ ξι κομβοσχονια κα 60 μετνοιες δαφιαες. Οταν γινα μεγαλσχημος, μο δωσε γι καννα 12 κομποσχονια κα 120 μετνοιες. Τρα μως δν κνω καμμα, οτε μα δν μπορ. Εχω πολλς λλεψεις. Ο Θες ν μ λυπηθ.
-Τρα στ γερματα τ προσευχς διαβζεις, πτερ φραμ;
Οταν σηκνομαι τν νκτα, τρες ρες πρν σημνει καμπνα γι τν πρωϊν κολουθα, λγω τ Τρισγιο, τς ωθινς προσευχς· «κ το πνου ξανιστμενος..., τν 50ον Ψαλμ, τν Αμωμο κα τελεινω μ τ Πιστεω.
Κατπιν τραβ 12 κομποσχονια γι τ Χριστ, δο στν Αγα Τριδα, πειδ χω τν εκνα της κα πρπει πντοτε ν καταφεγουμε στν Αγα Τριδα, στν Παναγα λλα 2, να στν Αγιο ωννη τν Θεολγο να στν Τμιον Πρδρομο, να στος Αγους Προσττας τς Μονς, να στος γονες μου, να στος κοιμηθντας δελφος, κα τ τελευταο τ τραβ παραιττως γι τν Γροντα κα τν δελφτητά μας.
Τ πγευμα, φο κοιμηθ λγο κα σηκωθ, χω λλη τακτικ. Κατ᾿ ρχν λγω τος χαιρετισμος τς Παναγας, στερα τος χαιρετισμος το Χριστο κα στν συνχεια διαβζω προσευχς π τ Προσευχητριο. Ατ τ βιβλο εναι διρημνο σ πτ τμματα, τ καθνα π τ ποα ντιστοιχε σ μα μρα. Ετσι διαβζω γι κθε μρα διαφορετικς προσευχς, ο ποες πολ μ φελον κα κατανσσουν. Μερικς π᾿ ατς τς μαθα π᾿ ξω.
δ πρπει ν σημειωθ, τι π. 'Εφραμ λες ατς τς προσευχς κα τ κομποσχονια τ κνει ρθιος, στηριζμενος σ να ξλο σχματος τα. Παρ᾿ τι τν πονον τ πδια του, δν συγκατατθεται ν καθσ λγο. Το επα κποτε:
-Τρα γρασες πτερ φραμ, ν κθεσαι λίγο, ταν κνς τν καννα τς προσευχς σου.
-εε δν πρπει, μο λγει, εναι Καννας. φο μ κρατον κμη τ πδια μου, θ στκωμαι ρθιος. Μνο ταν χουμε Θεα Μετληψι, διαβζω τν νκτα στ κελλ μου τς εχς τς Θεας Μεταλψεως, λλ κθομαι λγο, διτι εναι πολλς κα κουρζομαι.
-Ποι εναι τ καταστλγμα τς π 70 περπου χρνια, διαβισες σας στ Αγιο Ορος, πτερ 'Εφραμ;
Τ καταστλγμα εναι μηδν. Τποτα δν κναμε. Κποτε Γρο-Βαρλαμ, ρτησε τ Γρο-Ἰάκωβο Διονυσιτη, σπουδαο Μοναχ, χρηματσαντα κα Πρωτεπισττη στν Ιερ Κοιντητα, πρ το θαντου του:
-Τ κνεις πτερ Ἰάκωβε;
-Τποτε δν κνω, πτερ Βαρλαμ, μνο ατ τ βρχια πο φυλγουμε δ, ν πολογσ Παναγα μας.
Ετσι λω κι γ. π ργα δν χω τποτα. λπζω μόνο στ λεος το Θεο. Γι τ χρνια πο μεινα δ, δν θλω ν μ πληρσ, γιατ δν τ ξζω, λλ ς μο  δση κα τ πι λχιστο κα ατ π τν πολλ Του γαθτητα, κα χι γι τ χρνια πο ζησα δ.
Δν χω καλ ργο ν σς δεξω. Οτε εμαι σ θσι γ ν σς συμβουλεσ.
Εχουμε τσα βιβλα, Γεροντικ, Πατερικ, Εεργετινς, Αγιος Συμεν Νος Θεολγος, ωννης τς Κλμακος κα λλα βιβλα.Σ κποιο μρος λγει Αγιος Συμεν Θεολγος: "πκτησε τν χριν το Αγου Πνεματος κα ατ θ σ διδξη τ ν κνς. Κα ν θλεις ν μαρτσς, ταν χρις σ πισκισ, δν σ φνει ν πσς".
-Μπορομε κ μες σμερα ν ποκτσουμε τ δκρυα, τ πνθος κα τν συνεχ μετνοια πο εχαν ο γιοι Πατρες;
Οποιος θλει μπορε. Η Βασιλεα τν Ορανν βιζεται κα βιαστα ρπζουσιν ατν. Ατ εναι σωτερικς θησαυρς κα σληπτος π τος λλους νθρπους. Δν μπορε ν τ ποκτσ μ τν βοθεια λλων νθρπων, λλ μνο μ τν νοικοσα στν καρδι Χρι το Αγου Πνεματος. Ν βαδζουμε πντα πιτελντας τ καλ κα προσχοντας ν μ μς γκαταλεψ Θεα Χρις. Μς γκατλειψε Θεα Χρις, τ Αγιο Πνεμα; εε, ττε εμαστε πωλεσμνοι.
-Γιατ Θες πιτρπει τος πειρασμος στν κσμο;
Πρς φελος, λγει κποιος Αγιος. φαρεσε τος πειρασμος κα οδες σωζμενος. Ολοι ο πειρασμο μς βοηθον γι τν πκτησι τς πομονς. Η πομον ποκτται δι τς πομονς. Η δια ζω μας, τσι πως στν καθνα μας κτυλσσεται, εναι μα σκησις στν πομον. Τν πομον τν γορζεις μ τ αμα σου καί τος δρτες σου, γι᾿ ατ κα δν μπορε κανες ν σο τν κλψ. μες τν ρχ ν κνουμε κα τ τλος θ εναι γαθ, γιατ θ μς βοηθσ Θες. Δν μς ναγκζει κανες ν τν ποκτσουμε, πως κα δν μς ναγκζει κανες γι ν σωθομε. Μς προτρπει μως Κριος, ποσχμενος τι· «τν βιαστν στ βασιλεα τν Ορανν».
-Ποα εναι σπουδαιοτρα ρετ γι τν σωτηρα μας, πτερ 'Εφραμ;
Καθς λνε κα τ Πατερικ, εναι ταπενωσις. Θεμλιο γι κθε ρετ, διτι χωρς ατν δν μπορομε ν κτσουμε τ παλτι το Θεο στν καρδι μας.Οσο ψηλ κι ν νβη νθρωπος, τποτε δν εναι, ἐάν δν ταπεινωθ.
Η ταπενωσις θ μς δηγσ στν πακο, στν προσευχ, στν νηστεα κα στν γπη το  Θεο κα τν νθρπων. γ μως δν χω βλει φροντδα ν ποκτσω τν ταπενωσι, γι᾿ ατ κα δν μπορ ν ντξω κα τ παραμικρ λγο νς δελφο.
-Μπορε Μοναχς ν φαρμζ τ ρητ το 'Αποστλου Παλου, «διαλεπτως προσεχεσθε;
Πς δν μπορε; φο μσα π τν πακο πηγζει Χρις κα τς προσευχς. Κποτε ρχοντρης μις κοινοβιακς Μονς, επε στν Γροντ του:
ροντα χω περισπασμος στ ρχοντρκι, λγ τν πολλν πισκεπτν, κα δν μπορ ν κν προσευχ. Ττε Γροντς του το επε:
-κουσε τκνο μου, ν κνς πακο κα ατ πο λγεις τι δν μπορες, ν ξρς τι εναι το πειρασμο. Χωρς τν πακο, θ εσαι γεμτος λογισμος, πτε δνατον ν χς προσευχ κα λογισμος μαζ. Η πακο θ σο χαρζ ερηνικ καρδι γι ν μπορς ν προσεχεσαι, ταν χς χρνο ν πηγανς στ κελλ σου.
-Ἐάν λθουμε μ κποιον σέ δινεξι κα κατπιν βλουμε μετνοια ν συγχωρηθομε, μως μσα στν καρδι μας παραμνει κποια ψυχρτης, σως κα λογισμς κδικσεως, τ πρπει ν κνουμε;
ναι νθρπινες δυναμες, τς ποες λγο πολ λοι τς χουμε. Χρειζεται βα ναντον ατο το πθους. Χωρς τν συμφιλωσι μ τν δελφ π καρδας, δν μπορομε ν χουμε παρρησα στν Θε κατ τν προσευχ μας. μες πρπει σ ττοιες περιπτσεις ν μιλμε πρτοι στν δελφ πο μς λπησε κα σιγ-σιγ μ τν Θεα βοθεια θ καμφθ κα δελφς, θ μαλακσ καρδι του κα θ μς δεχθ μσα του ς δελφος του. Κποιος Πνευματικς μο επε, τι πρπει ν το μιλσουμε π τρες φορς· γ σο λγω, ν το μιλμε συνεχς κνοντας κα προσευχ στν Θε γι ν τν φωτσ. Μ ξεχνμε ατ πο λγει 'Απστολος Παλος· «νεχμενοι λλλων ν γπ».
- Πτερ φραμ, πειδ καμες πολλ χρνια ς γηροκμος,  νθυμεσαι ν μο πς καμμι στορα π τος Γεροντδες πο πηρτησες;
νθυμομε κποιον Διονσιον. Καταγταν π τ Κρανδι τς ργολδος. Στ Αγιον Ορος λθε γι πρτη φορ σ λικα κτ τν μαζί μ τν πατρα του.Ηταν σφουγγαρς πατρας του, κα λευε στν γρω περιοχ μας σφουγγρια. Ττε γομενος το εμνηστος παπ Συμεν, ποος τος πρε πνω στ Ηγουμενεο κα τος φλευσε κτι. Ττε μικρς βλποντας τν τξι, τος καλοδεκτικος Μοναχος κα ,τι λλο θαμασε παιδικ του ψυχ, λγει στν Ηγομενο:
λω κ γ ν γνω Μοναχς. Ο παπ Συμεν το επε:
ρα δν εναι καιρς, παιδ μου, γιατ εσαι μικρς. Πγαινε μ τν πατρα σου στν δουλει σας κα, ταν μεγαλσς, ν λθς.
Πργματι φυγε μ τν πατρα του, κα ταν μεγλωσε, ο γονες του τν πντρεψαν. πκτησε δο παιδι, δο γγελοδια παιδι κα συνχισε τν δουλει του ς σφουγγαρς, ψαρεοντας στν θλασσα το Αγου Ορους.
Ενα καιρ το πθανε ξαφνικ γυνακα του κα μετ π λγο τ πρτο παιδ του, κα ργτερα, ταν ψρευε κοντ στν Ιμβρο σφουγγρια, το πθανε κα τ λλο παιδ π λασι. Ττε θυμθηκε κα πλι τ Αγιο Ορος καί τήν πιθυμία πού εχε κφράσει πό μικρό παιδί. πεφάσισε νά τήν κπληρώση. Πλησιζοντας στ Ορος, καθς μο λεγαν ο λλοι Πατρες, κλαιγε π συγκνησι κα λεγε στν αυτν του· «Εε καϋμνε Δημτρη, τρα στ γερματα, καραβοτσακισμνος π τς φουρτονες τς ζως, ρχεσαι ν φιερωθς στ Περιβλι τς Παναγας;».
ρχμενος στ Μοναστρι μας, τν συμπθησε γομενος παπ-Γεργιος κα το δωσε ς διακνημα ν συνεχσ ν εναι στ Μοναστρι τρα πλον ψαρς κα καπετνιος στ πλοο τ δικ του, πο τ φερε κα τ χρισε δ. Σ λη του τν ζω ταν καπετνιος. Εχε τς εκνες τς Παναγας κα το Αγου Νικολου στ κακι του κα πολλς φορς τν σωσαν π τρικυμες θαυματουργικς. Προγνρισε τν θνατ του, γι᾿ ατ κα κλεσε τν ττε Γροντ μας, τόν παπ-Θανση κα το επε: «γ, Γροντα, τν τδε μρα ναχωρ γι τ μεγλο ταξδι, ν επς στος Πατρες ν λθουν ν συγχωρηθομε». Πργματι πγαν λοι ο Πατρες. Ο Γρο-Διονσιος πρε κα δωσε εχς κα τελειθηκε σιακς τ 1932 σ λικα 73 τν.
-Ποις λλες στορες νθυμεσαι π τν ζω σου πτερ φραμ;
Θυμμαι, δελφ μου, να λλο συνταρακτικ γεγονς πο συνβη, χι δ στ Ορος, λλ στ πναντι χωρι, στν Συκι Χαλκιδικς. κε διακονοσε τν Θε κα τν νθρωπο, νας Ιερας, ποος νοτε πινε κρασ κτι περισστερο π τ κανονικ.
Ο κατ σρκα δελφς του, τν νουθετοσε ν μ πν. Μερικς φορς τλμησε κι τν κτπησε. Ο Θες μως τιμρησε τν λαϊκ δελφ του γι᾿ ατν τν χειροδικα πρς τν Ιερα δελφν του. Μετ τν θνατον κα νακομιδ τν στν του, εδαν λοι ο παρεσττες, μ θαυμασμ τ δο του χρια ν εναι λκληρα κα ν ποπνουν μαν σχημη μυρωδι.
'κλεσαν τν οκεον πσκοπο. διβασε τς κατλλλες εχς κα μσως τ χρια του γινα χμα.
Κποια χρονι, λθε στν Μον μας ν μονσ νας νος, ποος μως στν κοσμικ του βο εχε μπλξει μ τν Μασσωνα. Ββαια ποθοσε τν σωτηρα του κα θελε ν παλλαγ π᾿ ατ τν θρησκεα το σκτους. Μετ τ διστημα τς δοκιμς του, Ηγομενος το ρισε τν μρα τς κουρς του.
κενος χαιρε πολ, χαμογλα κα λεγε σ λους τος πατρας: «Αριο θ γνω Καλγερος». Τ νκτα μως ο δαμονες, τν πνιξαν στος λογισμος πελπισας. Ισως ο διοι  κα ν τν ξθησαν ν θσ τρμα στν ζω του. Τ πρω τν βρκαν ο Πατρες κτω στ βρχια, πλησον τς θαλσσης πεθαμνον.
Ο μακαριστς Γρο-φραμ, μ δυνμενος ν περπατση, μεινε μι πενταετα στ γηροκομεο τς Μονς συντηρομενος κα βοηθομενος π τος δελφος, μ πολλν γπη κα στοργ. Δν γγγυσε νπιον το Θεο γι᾿ ατ τν παραλυσα τν ποδιν του. Πρς λους συμπεριφερταν μ πρατητα, γπη κα πομον. Πρν π τ τλος του, πγε ερομναχος δελφς π. Φ. κα τν κοιννησε. Ττε πτερ φραμ, επε τ τελευταα του λγια: «Δξα σοι Θες, Κριε λησον, Κριε λησον, Κριε λησον. μν». Τ πγευμα ψυχ του πταξε στος Ορανος. Αωνα του μνμη. μν.
ερά Μονή σίου Γρηγορίου  
γιον ρος θω  
2005

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου